Το καθάρισμα της νεροκολοκύθας δεν είναι καθόλου εύκολη (ή ευχάριστη) υπόθεση. Ένα πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει (ιδιαίτερα αν σκεφτόμαστε να αφήσουμε το φυσικό της χρώμα) είναι να καθαρίσουμε το εξωτερικό. Την βυθίζουμε λοιπόν σε λεκάνη με ζεστό νερό και ίσως λίγη χλωρίνη, την αφήνουμε κανά-δυο ώρες και με ένα λεπτό συρματάκι τρίβουμε για να φύγουν χώματα, μουχλα και η λεπτή φλοίδα που έχει εξωτερικά. Αν είμαστε τυχεροί όλα αυτά βγαίνουν εύκολα και η κολοκύθα μας μένει ωραία και καθαρή.
Αφού τη στεγνώσουμε, ερχόμαστε στο δυσκολότερο έργο: αν θέλουμε να ανοίξουμε τη νεροκολοκύθα για να αξιοποιήσουμε το εσωτερικό, τα πράγματα γίνονται μάλλον δυσάρεστα: στο εσωτερικό θα βρούμε σπόρια αλλά και ένα υλικό σαν φενιζόλ που είναι κολλημένο παντού στα τοιχώματα. Αυτό πιθανώς είναι η ψίχα της νεροκολοκύθας (ή πολτός που με τον καιρό έχει ξεραθεί) και θέλει οπωσδήποτε καθάρισμα! Μερικοί το καθαρίζουν με σβουράκι· εγώ (που δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω σβουράκι με μακρύ στέλεχος για το Black & Decker) βρήκα το κόλπο να το μουλιάζω σε βραστό νερό: γεμίζω λοιπόν την κομμένη κολοκύθα με βραστό νερό, την αφήνω μέχρι να κρυώσει και μετά με ένα κουτάλι με μακρύ χερούλι, ένα μαχαίρι και διάφορα άλλα αυτοσχέδια εργαλεία, αρχίζει το ξεκόλλημα και το τρίψιμο… Το όλο ζήτημα χρειάζεται μια σχετική προσοχή (κυρίως το «στεγνό» καθάρισμα με το σβουράκι) καθώς η σκόνη που θα εισπνεύσουμε περιέχει βακτήρια και μύκητες και μπορεί να προκαλέσει από αλλεργία ως λοιμώξεις του αναπνευστικού. Για να μην μιλήσουμε για την πικρή μυρωδιά που σου μένει για ώρες μετά! Απαραίτητη λοιπόν μάσκα και γάντια.
Μετά απ’ όλα αυτά, και αφού με πολλή υπομονή καταφέρουμε να αφαιρέσουμε όλο αυτό το υλικό που επιμένει πεισματικά να μην αποχωρίζεται τα τοιχώματα, η κολοκύθα μας είναι πια έτοιμη για επεξεργασία: λίγο τρίψιμο με το γυαλόχαρτο στο στόμιο, ένα πέρασμα με αστάρι εξωτερικά για να πιάσουν καλύτερα τα χρώματα και μπορούμε να περάσουμε στην πραγματική διακόσμηση, δηλαδή στο ευχάριστο μέρος της διαδικασίας!
Οι τρύπες γίνονται εύκολα, με τρυπανάκια που μπαίνουν στο δραπανοκατσάβιδο ή με ένα απλό σουβλί.
Στο τέλος περνάμε το όλο σύνολο με ένα απλό βερνίκι νερού, κατά προτίμηση ματ ή σατινέ, για να μην γυαλίσει πολύ…
